ΤΟ ΝΤΑΒΑΝΤΟΥΡΙ

 Κανείς δεν ξέρει για ποιο σκοπό φτιάχτηκαν αυτά τα γιγαντιαία σχήματα και ποιους εξυπηρετούσαν (ανθρώπους ή εξωγήινους).
Tα σχέδια είναι ευρύτερα γνωστά ως «Γραμμές της Νάζκα», αφού βρίσκονται στην ομώνυμη πεδιάδα του Περού, όπου έζησαν οι Ίνκας και οι πρόγονοί τους. Βασικά, δεν είναι μόνο γραμμές, αλλά ένα σύμπλεγμα από τριάντα χιλιάδες σχέδια χαραγμένα στην επιφάνεια της ερήμου, σκορπισμένα σε μια αχανή έκταση 500 km2.
Το κάθε σχήμα είναι διαφορετικό και είναι τόσο μεγάλο (μερικά όσο τρία γήπεδα ποδοσφαίρου μαζί), που μόνο από αέρως μπορείς να καταλάβεις τι απεικονίζουν – γι’ αυτό και μερικοί λένε πως οι Ίνκας ασχολούνταν και με την αεροπλοϊα!

Όλα αυτά τα στοιχεία, δηλαδή: το πλήθος τους, το μέγεθος τους, ο τρόπος που χαράκτηκαν στο έδαφος ώστε ν’ αντέξουν στους αιώνες, το ότι φτιάχτηκαν με τόση ακρίβεια χωρίς τη βοήθεια τεχνολογικών ή άλλων προηγμένων μέσων, αλλά και το εύρος των απεικονήσεων (ζώα, μυστήρια όντα, ομόκεντρες σπείρες, τεράστιες ευθείες, γεωμετρικά σχήματα)  κεντρίζουν την περιέργεια των επιστημόνων εδώ κι ένα αιώνα (ναι, η ανακάλυψή τους έγινε εντελώς τυχαία τη δεκαετία του ’20, σε μια απ’ τις πρώτες πτήσεις με αεροπλάνο) κι όσοι κι αν ασχολήθηκαν μαζί τους δεν κατάφεραν να μας πουν ακριβώς για ποιο λόγο δημιουργήθηκαν.

Ο πρώτος που ασχολήθηκε με το μυστήριο της Νάζκα ήταν ο Αμερικανός Paul Kosok, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Long Island, ο οποίος μετά από μελέτες κατέληξε το 1938 στο συμπέρασμα πως οι «Γραμμές της Νάζκα» ήταν ένας τεράστιος αστρονομικός χάρτης, που βοηθούσε τους αγρότες Ίνκας να βρίσκουν την κατάλληλη εποχή για να σπείρουν τα χωράφια τους. Ο Kosok δεν κατάφερε, όμως, να ερμηνεύσει την ύπαρξη των ζωόμορφων και ανθρωπόμορφων σχεδίων. Αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του για να λύσει το γρίφο, ώσπου πέθανε το 1959. Το έργο του συνέχισε η Γερμανίδα συνεργάτιδά του, αρχαιολόγος και μαθηματικός Maria Reiche, η οποία ενίσχυσε τη θεωρία του προκατόχου της, αφού προηγουμένως πήρε εκατοντάδες συνεντεύξεις από αυτόχθονες της περιοχής και συμπέρανε πως οι ευθείες γραμμές ήταν όντως ένας αστρολογικός χάρτης, ενώ τα άλλα σχέδια δημιουργήθηκαν για διακοσμητικούς λόγους.

Τη θεωρία των Kosok και Reiche αμφισβήτησε αργότερα ο αστρονόμος ο Gerald Hawkins ο οποίος το 1968 προσπάθησε να ταιριάξει τις ευθείες της Νάζκα με τις θέσεις του Ήλιου, της Σελήνης, των Πλειάδων και άλλων πλανητών και αστεριών, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Έτσι συμπέρανε πως δεν υπήρχε καμία αστρονομική σχέση ανάμεσα στις «Γραμμές της Νάζκα» και τον ουράνιο θόλο. Στα ίδια με τον Hawkins συμπεράσματα έφτασε και το 1982 ένας άλλος αστρονόμος, ο Anthony Aveni, με τη δική του σειρά από αναλύσεις και μετρήσεις.

Στο «debate» μπήκαν κι άλλοι επιστήμονες, όπως ο ανθρωπολόγος Johan Reinhard, o οποίος αφού συγκέντρωσε μύθους και παραδόσεις της περιοχής υποστήριξε πως οι «Γραμμές της Νάζκα» ήταν όντως ένας χάρτης, «επίγειος» όμως, που οδηγούσε τους ιθαγενείς σε τόπους λατρείας. Αυτή τη θεωρία ενίσχυσε κι ένας Άγγλος εξερευνητής, ο Τony Morrison ο οποίος είπε πως οι Ίνκας μετακινούνταν από τον ένα τόπο λατρείας στον άλλο κι έτσι χάραξαν τις ευθείες στην ξεραμένη έρημο για να βρίσκουν εύκολα το δρόμο τους. Αλλά κανείς απ’ όλους αυτούς δεν εξήγησε τι είναι τα σχέδια με το πουλί, τον πίθηκο, τον φοίνικα, τον αετό, τη σαύρα και τ’ άλλα όντα που υπάρχουν χαραγμένα στη Νάζκα.

Μαζί μ’ αυτές, υπάρχει και μια άλλη εξήγηση, εκείνη του Erich von Daniken, ενός Ελβετού «ερευνητή εξωγήινων», ο οποίος με το βιβλίο του «Chariots of the Gods» του 1968 υποστήριξε πως οι «Γραμμές της Νάζκα» είναι στην πραγματικότητα αεροδιάδρομοι για εξωγήινα διαστημόπλοια. Λέει, δηλαδή, πως παλιά έφτασαν στη Γη εξωγήινοι κι όταν ολοκληρώθηκε η αποστολή τους, τα μάζεψαν κι έφυγαν. Οι Ίνκας, όμως, περίμεναν για χρόνια την επιστροφή τους και για να βοηθήσουν την «επάνοδο» των εξωγήινων, τούς έφτιαξαν διαύλους προσγείωσης για τα διαστημόπλοιά τους, στολίζοντάς τους με ζώα και άλλα σχήματα, που μόνο εκείνοι μπορούσαν να δουν απ’ τον ουρανό…

Πηγή